افرادی زیادی را در اطراف خود می شناسیم که داشتن اطلاعات و سواد واقعی را به داشتن مدرک ارجح می دانند . به عنوان مثال عده ای از افرادی که در « نظام قدیم » آموزشی تحصیل کرده و تحت شرایط تعلیم و تربیتی پیش از انقلاب اسلامی علم اندوزی کرده اند ، معتقدند که مدرک دیپلم آن ها ، از مدارک کارشناسی حال حاضر معتبر تر بوده و از سطح سواد بالاتری نسبت به جوانان فعلی برخوردارند . از سوی دیگر جوانانی نیز یافت می شوند که با وجود عدم تحصیل در محیط های آکادمیک آموزش عالی ، دارای معلومات و توانایی های قابل قبولی می باشند . این مقدمه مبیّن این مساله است که داشتن مدرک تحصیلی نشانه دانایی محض نبوده و فقدان آن نیز گواهی بر بی خردی نیست . با بسط این موضوع به زبان انگلیسی ، مشاهده می کنیم که افراد زیادی هستند که بدون داشتن مدارک معتبر زبان ، توانایی های ۴گانه زبان (Speaking – Listening – Reading – Writing ) یا تعدادی از آن را داشته و به خوبی از آن بهره می برند . این توانایی ممکن است در اثر حضور در محیطی انگلیسی زبان ، گوش دادن به موسیقی ، تماشای فیلم و یا انجام بازی های ویدئویی انگلیسی زبان ، خود آموزی و یا استفاده حداکثری از کتب زبان مدرسه و آموزشگاه های این رشته به دست آمده باشد . دلیل اصلی هرچه که باشد ، از شیرینی استفاده از زبان انگلیسی ، ولو به شکلی آماتوری نمی کاهد . اما این لذت و شیرینی با پیدایش اولین چالش ها از بین رفته و دیری نمی پاید که این افراد در می یابند که توانایی آن ها بدون داشتن مدرکی برای اثبات آن ، راهگشا نمی باشد . از این روی این افراد با هر سن ، جنسیت و کسوتی در پی اخذ مدرک زبان بر می آیند . به عنوان مثال فردی برای تکمیل رزومه کاری خود به آن احتیاج دارد ، شخصی برای مهاجرت تحصیلی به ایالات متحده آمریکا در پی اخذ آن است و فرد دیگری برای اشتغال در استرالیا بدان نیازمند است . در موارد فوق ، اولین گزینه هایی که به ذهن داوطلبان می رسد ، اخذ آیلتس یا تافل می باشد . در قیاسی ساده می توان ادعا کرد که میزان اعتبار و هزینه های تحمیلی اخذ این دو مدرک مساوی می باشد ، اما با توجه به جزئیات هریک و استانداردهای تعریف شده در آن ها ، می توان مدرک آیلتس را پرکاربردتر دانست . در همین راستا ، آیلتس مدرکیست که برای تحصیل ، اشتغال و مهاجرت به تمامی کشور های انگلیسی زبان مانند آمریکا ، کانادا و استرالیا قابل قبول می باشد . در هنگام آزمون Speaking این مدرک ، استفاده از هریک از لهجه های زبان انگلیسی جایز بوده و قبولی در آن در گرو تسلط به لهجه ای خاص نمی باشد . در کنار این محاسن ، تقسیم بندی آیلتس به دو نوع عمومی و آکادمیک سبب شده است تا متقاضیان اخذ آیلتس ، با توجه به نیاز خود در پی شرکت در آزمون ها را داشته باشند و از یادگیری نکات غیر ضروری بپرهیزند . در نهایت می توان اذعان داشت وجود این مدرک با نمره بالا ، به افزایش شان و ارزش اجتماعی وی نیز کمک می کند ، به عنوان مثال وجود این مدرک برای تحصیل در مقطع دکترا یا استخدام در شرکتی بین المللی در خاک ایران امتیازی بزرگ محسوب می شود . از سویی دیگر به مدرک تافل می رسیم . این مدرک که قدمتی بیشتر از رقیب خود (آیلتس) دارد ، روزگاری سمبل تسلط به زبان انگلیسی بود . تافل نیز همانند آیلتس از اعتبار زیادی نزد محافل علمی (دانشگاه ها) برخوردار است ، به نحوی که با ارائه این مدرک با نمره بالا از گذراندن آزمون هایی نظیر MSRT و MHLEدر مقطع دکترا معاف می شوید ، اما اخذ آن پیچیدگی های خاص خود را دارد ، به عنوان مثال ، دست اندرکاران آمریکایی تافل ، پافشاری زیادی روی استفاده از لهجه آمریکا دارند ، لذا اخذ این مدرک برای افرادی با لهجه بریتیش دشوار می شود .